ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Sir John Herschel (1792–1871) το 1842, καθώς έψαχνε έναν εύκολο και γρήγορο τρόπο να αντιγράψει τις σημειώσεις του.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Λίγο αργότερα η βοτανολόγος Anna Atkins, -θεωρείται η πρώτη γυναίκα φωτογράφος-  εξερεύνησε περαιτέρω την κυανοτυπία, εικονογραφώντας το πρώτο βιβλίο ( ένα φυτολόγιο) με φωτογράμματα που απεικόνιζαν φυτά.

 

 

 

 

 

 

 

Στην κυανοτυπία η εικόνα σχηματίζεται χάρις στον ήλιο και σε δύο φωτοευαίσθητα χημικά  - η κάλυψη μιας πορώδους επιφάνειας με μίγμα Potassium Ferricyani  FeK3(CN)6 (σιδηροκυανιούχο κάλιο) και Ammonium Iron Citrate Fe NH3  (εναμμώνιο κιτρικό σίδηρο) σε συγκεκριμένες ποσότητες και η έκθεσή της στη συνέχεια σε υπεριώδες φως -στο ηλιακό φως ή σε κάποια εξωτερική πηγή (π.χ. μια λάμπα) υπεριώδους ακτινοβολίας δίνει την χαρακτηριστική απόχρωση του μπλε χρώματος που σήμερα ονομάζουμε "πρωσικό μπλε".

 

Η ετυμολογία της λέξης "κυανοτυπία"   παραπέμπει στην ελληνική αρχαία ελληνική λέξη / κυανοῦς < κύανος, που σημαίνει "μπλε του ουρανού". 

 

Στην ελληνική μυθολογία η Κυάνη ήταν μία Νύμφη από τη Σικελία, σύζυγος του Ανάπου και μία από τις συμπαίκτριες της Περσεφόνης, την ημέρα της απαγωγής της Κόρης από τον Πλούτωνα, στην περιοχή Έμμα της Σικελίας.

Σύμφωνα με τον μύθο από την οδύνη και την ντροπή της που δεν κατάφερε να εμποδίσει την απαγωγή της φίλης της από τον Θεό, η Κυάνη μεταμορφώθηκε στην ομώνυμη πηγή κοντά στις Συρακούσες (Οβιδίου Μεταμορφώσεις, 412 κ.ε.)

 

Η τεχνική της κυανοτυπίας χρησιμοποιείται κατεξοχήν σε πορώδη υλικά (διάφοροι τύποι χαρτιών, ιδιαίτερα βαμβακερά χαρτιά, ξύλο, ύφασμα) αλλά και (με μια περισσότερο περίπλοκη διαδικασία) σε μη πορώδη υλικά ,όπως το πλέξιγκλας, το γυαλί κοκ.

 

Οι εφαρμογές, αλλά κυρίως οι δυνατότητες πειραματισμού με την τεχνική της κυανοτυπίας είναι  αμέτρητες.